من معتقدم که اگه از کسی انتظار داشته باشیم که خشت خشت وجودمان را بسازد همان فردی روزی با برداشتن یک خشت، کل آن بنا را ویران میکند. در یکی از نوشته هام هم به این موضوع اشاره کردم: روی خرابه بقیه کاخ نساز! توی این مقاله از اینکه بعضیامون میایم روی خرابه بقیه، کاخ میسازیم صحبت کردم. مثل زمانیکه دلت به حال کسی میسوزه و میخوای بهش کمک کنی، پس میای و میاریش توی کسب کارت! اون زمان هست که باید منتظر ویران شدن کارت هم باشی
افراد زیادی هستند که معتقدن کس دیگه ای باید باشه تا به اونها کمک کنه رشد کنن. من معتقدم که اگه اونقدر ضعیف باشیم که خودمون نتونیم رشد کنیم، هرکس دیگه ای که بیاد صرفا یک قمار بزرگ کرده ایم! قمار اینکه روزی این فرد با رفتنش یا رفتاری دیگر، به ما ضربه بزند و دوباره آن بنایی که ساخته بود رو ویرون کنه!
هرکسی باید به فکر ساخت خودش باشد، به فکر بهبود خودش. این رو از خودت انتظار داشته باش که تنها کسی که قراره کمکت کنه رشد کنی و خودت رو بسازی، خودتی و نه هیچ کس دیگه.
اگه کس دیگه ای خواست که تمام وقتش رو بذاره که تو رو بسازه، تا هزاران کیلومتر ازش فاصله بگیر! کسی که برای خودسازی خودش وقت نمیذاره و میخواد کس دیگه ای رو بسازه، یک موجود 2پای ترسناک است!
هیچوقت هم نخواه که کسی رو نجات بدی و کمک کنی! هرکسی هرجایی هست، جای درستش هست. توی عدالت خدا شک نکن
دلیل اینکه میخوایم بقیه رو نجات بدیم اینکه از اینکار حس ارزشمندی میگیریم و فکر میکنیم ما فقط زمانی ارزشمندیم که به یک ادم خرد شده و شکست خورده و ضعیف کمک کنیم!
نری توی این چاه…
